W odwiedzinach u Jubilata

Najstarszy żyjący zawodnik Lecha Poznań potrafił już chodzić, kiedy w 1922 roku zakładano klub Lutnia Dębiec. Kilkanaście lat później, w czasach okupacji hitlerowskiej grał w barwach kolejowej drużyny w miejskich rozgrywkach konspiracyjnych.

Po wojnie jako napastnik odrodzonego Kolejowego Klubu Sportowego pomógł w awansie do pierwszej ligi. W niej zagrał sześć meczów i strzelił jednego gola. Karierę u progu przygody z ekstraklasową piłką zakończyła fatalna kontuzja łąkotki, której piłkarz doznał 4 lipca 1948 roku w zremisowanym 2:2 mecz wyjazdowym z Tarnovią. Jedną z bramek zdobył właśnie dzisiejszy jubilat.

- Nie wiedziałem, że to będzie mój ostatni mecz. Nagle bach i koniec. Rozmawiałem jeszcze z lekarzem i powiedział mi, że gdybym skończył mecz wcześniej, udałoby mi się wyleczyć to kolano - opowiadał kilka lat temu Atlasiński, który z kolejowym herbem na piersi grał przed prawie 14 lat, notując ponad 300 występów. - Grałem dla klubu, który kocham - przyznał.

Pan Stanisław pomimo podeszłego wieku, nadal interesuje się wynikami Kolejorza. Do dzisiaj zresztą ogląda spotkania Lecha w telewizji. Zdrowie nie pozwala mu jednak pojawiać się na INEA Stadionie. Po raz ostatni był obecny przy Bułgarskiej w marcu 2012 roku podczas rocznicowego meczu Lecha z Wisłą Kraków. Wtedy też wyszedł na środek murawy i symbolicznie rozpoczął spotkanie.

- Takiemu spotkaniu zawsze towarzyszy delikatny stres i dreszczyk emocji, bo możliwość porozmawiania z osobą, która na własne oczy widziała i aktywnie uczestniczyła w życiu klubu przed kilkudziesięcioma laty, to niezwykłe przeżycie - mówi Prezes Kolejorza, Karol Klimczak. - W imieniu całej społeczności związanej z Kolejorzem życzyłem mu przede wszystkim zdrowia, a także radości i dumy z postawy Lecha - dodaje.

Panie Stanisławie, z okazji 98 urodzin cała rodzina KKS Lech Poznań składa najserdeczniejsze życzenia!