Senior kolejowego rodu

Stanisław Atlasiński jest najstarszym żyjącym piłkarzem Kolejorza. Urodził się w Niemczech, ale krótko po tym jego rodzina szybko wróciła do kraju i z Poznaniem związała swoje życie. Dziś obchodzi 95. urodziny.

Gdy zakładano Lutnię Dębiec, protoplastę dzisiejszego Lecha, mały Stanisław Atlasiński już bawił się piłką. Do Poznania przeprowadził się w 1930 roku i tu stworzył z bratem oraz kolegami drużynę podwórkową o nazwie… Wisła. - Głupia nazwa, po prostu tak wyszło. Wymyślił ją jeden z czterech opiekunów - ojców kolegów z klubu. Przy jego domu płynął strumyk, a że nazwę Warta ciężko było mu zdrobnić, nazwał go Wisełką i od niego klub wziął nazwę.

Do gry w KPW namówił go trener Stanisław Kwiatkowski, który oglądał jedno ze spotkań klubów podwórkowych, które rozgrywano przy Grzybowej. Najlepsze lata kariery zabrała mu wojna, choć z piłki wówczas nie zrezygnował. W zespole Dębca brał udział w rozgrywkach konspiracyjnych pomiędzy dzielnicami. Nie zawsze bywało bezpiecznie. - Kiedy graliśmy ze Strzelecką, przy stanie 1-0 dla nas, jakoś w 20. minucie, przyjechała policja niemiecka. Komendant zawołał sędziego, żeby kazał się ludziom rozejść, a mecz oglądało kilka tysięcy. Na szczęście nikogo nie zabrali, ale był to nasz ostatni mecz. Na drugi dzień boisko zniszczono. Rozgrywki dokończono po czterech latach, już po wojnie.

Stanisław Atlasiński w I lidze w barwach Lecha rozegrał zaledwie sześć spotkań. Jego karierę zakończyła poważna kontuzja kolana. Być może nie byłaby ona tak brzemienna w skutkach, gdyby nie ambicja. Obowiązujące wówczas przepisy dopuszczały jedynie zmianę bramkarza, w związku z czym pan Stanisław opuszczał boisko i wracał na nie aż w końcu nie był już w stanie grać. - Nie było kopnięcia ani brutalnego zagrania, po prostu kolano wyskoczyło mi ze stawu. Lekarz powiedział, że gdybym od razu przestał grać, a nie ponownie wchodził na boisko, to byłoby do wyleczenia - wspomina pan Stanisław. Jego kolana nie zdołał wyleczyć nawet tak znakomity specjalista jak profesor Wiktor Dega.

Wszystkiego najlepszego, panie Stanisławie!