Profesor - sylwetka Józefa Młynarczyka

Józef Młynarczyk to brązowy medalista Mistrzostw Świata 1982, uczestnik Mistrzostw Świata 1986, mistrz Polski 1981 i 1982, mistrz Portugalii 1986 i 1988, zdobywca Pucharu Mistrzów 1987, Superpucharu Europy 1987, Pucharu Interkontynentalnego 1987 oraz Pucharu Portugalii 1988. To tylko te najważniejsze trofea w jego bogatej karierze. Karierze człowieka z niezamożnej rodziny PRL-owskiej prowincji.

Gdyby wcielić się na moment w Młynarczyka z lat 60. i 70., kiedy zaczynał grać w piłkę i za chwilę spojrzeć na pasmo sukcesów, wymienionych powyżej, jego przypadki wydają się nieprawdopodobne. On sam gdy ma trochę czasu na refleksję, dziwi się, jak to było możliwe i jest w stanie uwierzyć, że szary człowiek może osiągnąć samozaparciem, determinacją i dobrze wykorzystanym talentem - wszystko.
- Takie to były czasy, że nie mieliśmy tak wielu rozrywek, jak dzisiaj. W Nowej Soli zbudowali jedno kino, które nie dość że było drogie to jeszcze niewygodne i zatłoczone. Sport był furtką, by się po prostu nie nudzić.

Wychował się w robotniczej rodzinie w Nowej Soli. Matka i ojciec ciężko pracowali, by utrzymać rodzinę z trójką dzieci.
- Nie były to łatwe czasy - mówi. - Żyło się jednak o wiele spokojniej. Trapiło nas mniej problemów, mniej życiowych uciech , ale i, zawiści.

W młodości był człowiekiem wszechstronnym. Lubił grać zarówno w piłkę nożną, jak i ręczną, siatkówkę, czy ping-ponga. Co ciekawe, właściwie w każdej dyscyplinie sportu występował w reprezentacji szkoły. Po latach wspomina, że zdopingował go nauczyciel Wychowania Fizycznego.
- Mówił mi, że mam w sobie ducha sportowca. Dzięki niemu uwierzyłem w siebie. Zawdzięczam temu człowiekowi naprawdę bardzo wiele.
Futbol wydawał mu się najbardziej atrakcyjny. Wtedy jeszcze nie wiedział, że wiąże się z nim na całe życie.

Zaczynał w Polonii Nowa Sól. Później klub ten przekształcono w Dozamet Nowa Sól. Występował w lidze okręgowej. Warunki były jednak mało komfortowe. Obok treningów musiał pracować, by zarobić na życie i nie było możliwości skupienia się jedynie na piłce. Zdecydowanie posiadał predyspozycje, by zostać bramkarzem. Był odważny, a żeby zostać dobrym golkiperem, trzeba brać na siebie silne uderzenia nawet z metra lub kilkudziesięciu centymetrów, wstawiać głowę tam, gdzie inni boją się wsadzić nogę.
- Głównie odwaga decyduje o tym, że ktoś zostaje bramkarzem, powiedzmy sobie szczerze - nie każdego na to stać - potwierdza.

Jak każdy młody chłopak, nie chciał być od początku bramkarzem, a raczej pociągały go bardziej medialne boiskowe role. Strzały z dystansu, długie dokładne dośrodkowania - to elementy, na które zwracał największą uwagę.
- W końcu zostałem jednak golkiperem. Miałem pewne miejsce w składzie. Poza tym podobało mi się, że gdy wybroniłem kilka trudnych piłek, od razu zwracano na to uwagę, chwalono, pytano jak ja to zrobiłem i mówiono, że jestem odważny.

Z piłką zawodową zetknął się tak naprawdę dopiero w wieku 20 lat, kiedy z nowosolskiego Dozametu przeszedłem do drugoligowego BKS-u Stal Bielsko-Biała walczącego o awans. Drużynę prowadził wtedy niezbyt znany jeszcze szkoleniowiec Antoni Piechniczek.
- To był rok 1974, po raz pierwszy mogłem postawić wszystko na piłkę. Nie musiałem już pracować, jak w Dozamecie, ale zacząłem skupiać się tylko i wyłącznie na treningach oraz meczach. Wtedy zdałem sobie sprawę, że piłka będzie sensem mojego życia.

Młynarczyk został sprowadzony do Bielska-Białej przez późniejszego selekcjonera reprezentacji, za kadencji którego stał się pierwszym bramkarzem biało-czerwonych". Dzisiejszy wiceprezes PZPN był jednym z największych zwolenników jego talentu. W BKS-ie nie traktowano go jak zwykłego śmiertelnika. Niedługo musiał czekać, by okrzyknąć go wielkim talentem. Piechniczek ściągnął go na bogaty piłkarsko Śląsk z czarnej dziury futbolowej mapy Polski - województwa zielonogórskiego. Utwierdził swojego podopiecznego w przekonaniu, że posiada nieprzeciętny talent. Zaczęły się nim interesować kluby pierwszoligowe.

W tym samym czasie Piechniczek został szkoleniowcem Odry Opole. Po roku awansował z drużyną do pierwszej ligi i momentalnie znalazł w drużynie miejsce dla Młynarczyka. Gdy zadebiutował w ekstraklasie - dla niego, jego rodziny i przyjaciół z Nowej Soli było to wielkie wydarzenie.
- Pisano o mnie już nie tylko w Przeglądzie Sportowym, ale także mówiono w ogólnopolskiej telewizji.

Młynarczyk najpierw zadebiutował w reprezentacji Polski B, później trafił do reprezentacji olimpijskiej, by ostatecznie stać się bramkarzem pierwszego zespołu kadry narodowej naszego kraju. Po kilku latach występów w Opolu, w swoich szeregach zapragnął go mieć Widzew. Wówczas kariera zaczęła rozwijać się lawinowo. Już po pierwszym roku w Łodzi Młynarczyk mógł świętować mistrzostwo. Sukces powtórzył w kolejnym sezonie. Był to jednak dopiero początek. Od razu po tym, wyjechał wraz z kadra Antoniego Piechniczka na Mistrzostwa Świata do Hiszpanii, gdzie Polska zdobyła brązowy medal. W 1983 roku z Widzewem doszedł do półfinału Pucharu Mistrzów, kiedy łodzianie odpadli ze słynnym Juventusem Turyn. Z Polski nie mógł jednak w dalszym ciągu wyjechać, ze względu na trwający stan wojenny. W Widzewie został do 1984 roku, gdy przeniósł się do francuskiej Bastii. Na Korsyce wielu sukcesów - prócz kilkukrotnego wybrania do jedenastki France Football - nie zanotował, ponieważ drużyna broniła się przed spadkiem.

Dopiero w FC Porto osiągnął największe klubowe triumfy w karierze, mimo że trafił tam w wieku 33 lat. Zaczęło się od mistrzostwa Portugalii 1986. Rok później wywalczył ze swoim zespołem Puchar Mistrzów, Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny 1987. Kolejny sezon przyniósł następny dublet - mistrzostwo oraz krajowy puchar.
- Trudno mi powiedzieć co jest moim największym sukcesem - mówi. - Marzeniem każdego piłkarza są występy w reprezentacji. Serce i trochę zdrowia w naszej kadrze pozostawiłem, więc jest to sukces. Tutaj nie chodzi o trofea. Zapewniliśmy naszym kibicom wiele emocjonujących meczów w eliminacjach w do Mundiali oraz na samych mistrzostwach. To był dla mnie zawsze wielki zaszczyt. Mimo że rozegrałem dla niej bardzo dużo meczów, żaden z nich nie był dla mnie rutyną.

W 1989 Młynarczyk mając 36 lat odniósł poważną kontuzję barku. Był zmuszony zakończyć swoją wielką karierę w klubie, z którym odniósł sukcesy, jakimi nie może pochwalić się żaden inny polski zawodnik.
- To było na rozruchu przed meczem z Vitorią Guimaraes - wspomina. - Chciałem wrócić do bramki, ale po rehabilitacji ręka nie była już tak sprawna i szybka, jak wcześniej. Uznałem, że to odpowiedni moment, by rozstać się z profesjonalnym futbolem. Kilka dolarów na utrzymanie udało mi się zaoszczędzić.

Wrócił do Polski i zajął się biznesem. Kupił maszyny i założył firmę produkującą dzianiny. Cztery lata później otrzymał kolejną ofertę z FC Porto. Nie wypadało odmówić. W 1993 roku został trenerem bramkarzy, wychowując między innymi słynnego Vitora Baię. W 1998 wrócił do Polski. Był asystentem selekcjonera reprezentacji Polski Jerzego Engela, a także selekcjonera reprezentacji Zjednoczonych Emiratów Arabskich - Antoniego Piechniczka. Ostatnio pracował w klubach polskiej ligi - Wiśle Płock i Widzewie Łódź.

Dziś jest trenerem bramkarzy Lecha. Pracuje nieustannie nad umiejętnościami i formą Krzysztofa Kotorowskiego, Ivana Turiny, a także Dawida Kręta. Jeżeli faktycznie jest magnesem dla nie tylko polskich, ale i europejskich trofeów to trafił po raz kolejny w dobre miejsce. Czy uda mu się przelać w piłkarzy Lecha choćby odrobinę ze swego bogatego doświadczenia i przekonania, że determinacją można osiągnąć wszystko?