Pierwszy sukces "rezerw" Lecha Poznań

W 1967 roku lechici awansowali do II ligi i przez to musieli najpierw brać udział w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym. W półfinale tych rozgrywek przegrali ze Stalą Ostrów Wielkopolski, przez co stracili szansę na udział w nich na poziomie krajowym. Jednak jak się okazało w finale na Stal czekały rezerwy Kolejorza, które w meczu rozgrywanym w Jarocinie wygrały 2:0 i dzięki temu doszło do nieoczekiwanej sytuacji, kiedy w Pucharze Polski występował zespół rezerw, a nie pierwsza drużyna niebiesko-białych. Jak się okazało zdecydowano, że niebiesko-biali będą występować nadal jako Lech II Poznań, ale skład był już najmocniejszy jaki można było wystawić.

W pierwszej rundzie lechici, po trudnym meczu, pokonali niżej klasyfikowany Darzbór Szczecinek (po golu Lecha Stępkowskiego) i nic nie wskazywało na to, że te rozgrywki będą przełomowe dla historii występów Lecha w Pucharze Polski. W 1/16 finału do Poznania przyjechała już mocna ekipa pierwszoligowa, ponieważ na Dębcu zameldował się Śląsk Wrocław. W regulaminowym czasie gry oraz po dogrywce padł remis 1:1 (bramka Jana Stępczaka) i sędzia zarządził serię rzutów karnych. W nich wykazał się bramkarz Andrzej Skrzypczak, który obronił dwie jedenastki, a lechici wygrali ostatecznie 4:3. W kolejnej rundzie niebiesko-białych czekał wyjazd do Świdnika na mecz z miejscową Avią. Spotkanie ponownie zakończyło się remisem 1:1 (bramka Edwarda Kuczki) i również tym razem o awansie zadecydowały lepiej wykonywane rzuty karne.

W ćwierćfinale do Poznania przyjechała drużyna GKS-u Katowice, a o awansie zadecydowały... rzuty karne. Ponownie bohaterem był bramkarz, ale tym razem był to Henryk Wittig. W regulaminowym czasie gry padł bezbramkowy remis, a w serii jedenastek obronił on dwa rzuty karne i zespół występujący pod szyldem "Lech II Poznań" awansował do półfinału Pucharu Polski. Była to pierwsza taka sytuacja w historii poznańskiego klubu. Jednak w tym momencie wiadomym było, że na dębiecki stadion przyjedzie naprawdę mocna ekipa i los sprawił, że był to utytułowany Górnik Zabrze. W składzie zabrzańskiego klubu były wtedy takie gwiazdy jak Hubert Kostka, Stanisław Oślizło, Zygfryd Szołtysik oraz oczywiście Włodzimierz Lubański. Była to drużyna, która kilka tygodni wcześniej występowała w ćwierćfinale Pucharu Europy i jak równy z równym rywalizowała z Manchesterem United z Bobbym Charltonem i Georgem Bestem w składzie. Ostatecznie lechici przegrali ten mecz 0:2 (bramki Szołtysika i Lubańskiego) i zakończyli swój udział w Pucharze Polski. Pomimo odpadnięcia był to pierwszy większy sukces drużyny z Poznania i przez to, że Kolejorz występował w nim jako Lech II Poznań, było to wydarzenie, które drugi raz nie powtórzyło się w jego 97-letniej historii.