Jeden Klub Tysiąc Historii: Tamta wygrana dała wiatr w plecy

Mecz z Wisłą był jednym z moich pierwszych w Lechu Poznań. Pamiętam, że wtedy wszyscy podchodzili do tego rywala z dużym respektem, bo dysponował on świetnymi piłkarzami. Prawdopodobnie w tamtym czasie to właśnie była najlepsza drużyna w całym kraju. Samo spotkanie potoczyło się jednak dla nas w kapitalny sposób. Strzeliliśmy szybko pierwszego gola po uderzeniu z woleja Rafała Murawskiego, a po chwili podwyższyliśmy prowadzenie. Robert Lewandowski poniekąd "zabrał" mi bramkę, bo strzeliłem z rzutu wolnego, a on przypadkiem zmienił tor lotu piłki i to jemu zapisano trafienie. Nie chciał tak, ale dobrze wyszło, bo przed przerwą jeszcze Tomek Bandrowski strzelił na 3:0 i uczyniliśmy tę rywalizację łatwą dla nas, bo później już kontrolowaliśmy to, co działo się na boisku.

Wielu z nas wtedy dopiero co przyszło do klubu: "Lewy", "Peszkin", Manuel Arboleda czy ja, a potrafiliśmy bardzo sprawnie zafunkcjonować jako jeden zespół. Nie przypominam sobie z całej kariery, żebym miał wcześniej albo później taką sytuację w drużynie. To też zasługa ręki trenera Franciszka Smudy, który umiał to dobrze poukładać. Postawił na ofensywną, ładną dla oka piłkę, więc nie tylko często wygrywaliśmy, ale ta gra też podobała się kibicom. Wiem, że w Poznaniu nie wystarczy zwyciężać, efektowna postawa liczy się równie mocno, a my potrafiliśmy koniec końców połączyć jedno z drugim.

W tamtym czasie potrzebowaliśmy takiego spotkania z silnym przeciwnikiem, które utwierdziłoby nas w przekonaniu, że zmierzamy w odpowiednią stronę. I faktycznie, ta konfrontacja zbudowała nas w znacznym stopniu, to po niej już złapaliśmy pewność i uwierzyliśmy, że stać nas na wiele. Tamtej jesieni awansowaliśmy do fazy grupowej Pucharu UEFA i to właśnie narodziło się w między innymi tym meczu, dostaliśmy sporego wiatru w plecy, wszystko przychodziło nam już później łatwiej.

Ja sam nie mogłem sobie wyobrazić lepszego środowiska do rozwoju. My, młodzi zawodnicy czuliśmy się tu fantastycznie. Widać to było także po "Lewym", po którym widzieliśmy, że to duży talent. W kolejnych latach zmieniał kluby w odpowiednich momentach, wszystko zagrało w przypadku jego kariery jak należy. Sam nie wiem, czy Robert marzył w tamtym momencie o tak bogatej karierze, ale ja się bardzo cieszę, że miałem okazję z nim występować. Bośniackich piłkarzy nie gra aż tylu poza granicą kraju, a ja mogę ze spokojem powiedzieć, że przyszło mi dzielić szatnię ze wspaniałym zawodnikiem. To też super doświadczenie i powód do szczęścia, bo także w późniejszym okresie byłem cały czas zdrowy, robiłem to co kochałem i do dziś mogę grać w lidze bośniackiej i to kontynuować.

Zredagował Adrian Gałuszka