36. derby Poznania w Ekstraklasie

Pierwsze z nich miały miejsce krótko po II wojnie światowej. Przed nią bez wątpienia najpopularniejszym klubem w stolicy Wielkopolski była Warta, która w 1929 roku zdobyła mistrzostwo Polski, a zaraz po wojennej zawierusze - drugie. Kilka miesięcy po tym triumfie w Ekstraklasie zadebiutował Lech, który coraz mocniej wdzierał się w serca kibiców.

- Lech szybko rósł w siłę, Warta stopniowo słabła. Legenda tercetu ABC, legenda Kolejorza zrobiła swoje. Zmiana sił nastąpiła jednak płynnie, a część poznaniaków zaczęła chodzić na mecze obu tych ekip. Zatarły się przedwojenne podziały. Gdy Warta spadła, a nastąpiło to bardzo szybko, bo w 1950 roku, Kolejorz nie miał już w Poznaniu żadnej realnej konkurencji. Na lata, aż do dzisiaj - wspominał kilka lat temu w wywiadzie opublikowanym przez Gazetę Wyborczą nieżyjący już poznański dziennikarz i znawca historii poznańskiego sportu, Jacek Hałasik.

Sygnałem, że nadchodzą zmiany na kibicowskiej mapie miasta, były wyniki w sezonie 1948. Lechici wygrali u siebie 2:0, a w rewanżu zremisowali 2:2. - Był to pierwszy sygnał, że w Poznaniu zbliża się czas zmiany - nomen omen - warty w futbolowej hierarchii, choć w tymże 1948 roku nie było nikogo, kto mógłby głośno takie proroctwa szerzyć. Wystarczy jednak podać kilka nazwisk z kolejarskiej drużyny, by, znając jej późniejszą historię dostrzec naturalność tych przemian. W tych meczach gole strzelali Teodor Anioła, Tadeusz Polka i Florian Wojciechowski, a w odwodzie był nie mniej sławny Edmund Białas - pisał red. Wojciech Michalski w artykule koziołkowe derby, który ukazał się w tomie encyklopedii piłkarskiej Fuji poświęconym Kolejorzowi.

Zresztą przed sezonem 1949 doszło do sensacyjnego ruchu na rynku transferowym. Wartę na rzecz lokalnego rywala opuścił Henryk Czapczyk. Po przenosinach do ZZK, bo pod taką nazwą funkcjonował wówczas Lech, stworzył legendarny tercet ABC z Aniołą oraz Białasem. Bombardierzy z Dębca - tak mówiono o ówczesnej drużynie, która rozbijała kolejnych rywali. Czapczyk przez lata z wrodzonym intelektem mawiał: - Moje barwy są niebiesko-zielone, a przede wszystkim biało-czerwone. Miał bowiem ogromny szacunek dla jednego i drugiego klubu. I podobnie jest ze zdecydowaną większością kibiców w Poznaniu i całej Wielkopolsce. Kibicują Kolejorzowi, ale trzymają również kciuki za Wartę.

Do 1950 roku odbyło się sześć derbowych gier pomiędzy Lechem a Wartą. Niebiesko-biali wygrali trzy z nich, wbili w nich 12 goli, z czego pięć Anioła. Potem Zieloni wpadli w czarną dziurę i przez dziesięciolecia pałętali się w niższych ligach. Do ekstraklasy wrócili w 1993 roku i zaliczyli w niej dwa kolejne sezony. Lechici wygrali dwa derbowe starcia, padł też jeden remis i raz lepsza okazała się Warta. Od 1995 roku na derby stolicy Wielkopolski kibice musieli czekać aż 25 lat. Ćwierćwiecze. Bardzo długo, ale w 2020 roku Zieloni wrócili do elity piłkarskiej w naszym kraju i od tego momentu odbyło się siedem gier derbowych, wszystkie zakończyły się zwycięstwem Niebiesko-Białych.

Jesienne starcie przy Bułgarskiej, wygrane w roli gości 2:0 przez lechitów, było 17. pomiędzy tymi klubami w Ekstraklasie. W ten sposób to właśnie konfrontacje Lecha i Warty wysunęły się na pierwsze miejsce pod względem liczby meczów rozegranych między poznańskimi drużynami w najwyższej klasie rozgrywkowej. Do tej pory pozycja lidera należała do Lecha i Olimpii (16 spotkań). Łącznie derbów mieliśmy 35. W zaledwie dwóch z nich nie uczestniczył Kolejorz. Był to jedyny dwumecz Warty i Olimpii z sezonu 1994/1995.