Tydzień z historią: Wszystkie sekcje Lecha

Klub Sportowy Lutnia powstaje 19 marca 1922 roku. Skupia młodych piłkarzy, którzy pierwsze sportowe kroki stawiali na placach gier podczas rozgrywek organizowanych przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Na czele Lutni w roli prezesa staje ledwie osiemnastolatek Jan Nowicki, a jego starszemu bratu Leonowi powierzono funkcję sekretarza. Zanim za cztery lata stery w klubie o nazwie Towarzystwo Sportowe Liga Poznań Dębiec przejmie ich szwagier Stanisław Dereziński, piłkarze walczyli w rozgrywkach organizowanych przez ówczesny Poznański Związek Okręgowy Piłki Nożnej szczebla klasy C, a na stanowiskach prezesa klubu dochodziło do licznych przetasowań.

Pierwsi szefowie klubu z racji wieku i umiejętności lepiej czuli się w roli zawodników. Piłkarze już w 1927 roku wywalczyli awans do klasy B. W 1931 roku pod nową nazwą: Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego futboliści awansowali do klasy A. Do 1933 roku swe mecze rozgrywali na Dębcu, na boisku przy ulicy Grzybowej. Na obiekt przy obecnej ulicy 28 Czerwca 1956 roku przenieśli się w 1934 roku. Tam do wybuchu wojny i po jej zakończeniu toczyło się piłkarskie, a od 1947 roku także lekkoatletyczne oraz koszykarskie, siatkarskie i piłki ręcznej, skupione wokół sekcji gier sportowych życie klubu, który od 1957 roku nosi obecną nazwę.

Królowa sportu po futbolu

Sekcja lekkoatletyczna powstała w 1929 roku, gdy TS Liga Poznań Dębiec przeistaczał się w KS KPW Liga Poznań-Dworzec. Wojciech Pater, który dwukrotnie piastował w klubie funkcje prezesa, był jednym z kilku bardzo mocno zaangażowanych w działanie sekcji. Obok niego niemniejszym oddaniem w pracę na jej rzecz, a także na rzecz sekcji piłkarskiej wykazywali się : Józef Chrobak, Franciszek Krupka, Radosław Kupś, Józef Raburski, Eugeniusz Sadlik, Edmund Stroiński, Wacław Skowroński.

Miejscem treningów, także startów w zawodach były obiekty na Wildzie. Stadion Sokoła przy Drodze Dębińskiej, w okresie zimowych przygotowań tamtejsza hala, stadion miejski, treningowy obiekt przy ulicy Kolejowej, a od 1935 roku po przeprowadzeniu III Ogólnopolskich Igrzysk Sportowych Kolejarzy obiekt na Dębcu zaczyna spełniać rolę bazy treningowo-startowej.

W 1936 roku junior KPW Józef Rutkowski sięga po pierwszy, historyczny tytuł mistrza Polski sekcji l.a. Miano najlepszego wywalczył w biegu na 100 metrów. Dwa lata później nasi lekkoatleci w zespołowej klasyfikacji mistrzostw kraju zdobywają srebrne medale. Po wojnie wznowienie treningów odbywa się na dębieckim stadionie. Z piłkarzami, a do tego z zawodnikami sekcji gier sportowych jest niemiłosiernie ciasno.

Wyniki uzyskiwane przez lekkoatletów po pracy w tych warunkach zasługują na podziw. Wybijająca się zawodniczką jest sprinterka Józefa Wichrowska-Bronowska. Wśród mężczyzn pierwszoplanową postacią staje się reprezentant Polski, olimpijczyk, a w barwach powojennego ZZK od 1949 roku Edward Adamczyk. W 1949 roku zostaje mistrzem Polski w skoku w dal. Rok później ciasnota Dębca doskwiera na tyle lekkoatletom, że ci przenoszą się na obiekt byłego Pocztowca. Stamtąd po kolejnych pięciu latach wędrują na stadion Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego przy Drodze Dębińskiej. Tam też kończy swój żywot sekcja królowej sportu. Uchwałą zarządu klubu w lipcu 1961 roku przestaje istnieć.

Harlemowcy – wielka piątka KPW

Po powołaniu w dniu 16 marca 1945 roku pierwszego powojennego zarządu klubu, na czele którego stanął Józef Chrobak, zmieniony trzy miesiące później na stanowisku prezesa przez urzędnika DOKP w Poznaniu Tadeusza Zawiślaka, przywrócono działalność sekcji piłkarskiej, lekkoatletycznej i gier zespołowych. Sukcesy, wspaniałe rezultaty osiągane przez koszykarzy datują się na rok 1932. Dzięki staraniom Wojciecha Patera, Józefa Chrobaka i dwa lata wcześniej Wojciecha Głowińskiego przy KPW powstaje zespół koszykarski. U boku Janusza Patrzykonta, znakomitego koszykarza, choć nie tylko, bo wszechstronnego sportowca, wielokrotnego mistrza Polski w wielu dyscyplinach, powstaje silna drużyna, która – jak czas pokazał – zawojowała place, parkiety sportowych obiektów nie tylko Poznania, Polski, ale także Europy.

Pierwszy wielki wynik odnoszącej sukces po sukcesie „wielkiej piątki”, którą tworzyli: Janusz Patrzykont, Zenon Różycki, Zdzisław Kasprzak, Ewaryst Łój, Florian Grzechowiak, narodził się w 1935 roku. Wtedy to nasi zawodnicy sięgnęli po pierwszy w historii sekcji tytuł mistrzów Polski. W okresie przygotowań do I.O. w Berlinie poznaniacy, w poszerzonym o dwóch krakowskich koszykarzy składzie, pokonali mistrzów Europy, zawodników Łotwy. Podczas „Turnieju 12 Miast Europejskich” – takiej dzisiejszej Euroligi – rozgrywanego w Genewie, po kolejnych wygranych nad: Paryżem, Barceloną, Genewą, i w finale Miluzą nasi zawodnicy wrócili z wojaży w mistrzowskiej koronie!!! Na olimpiadzie „biało-czerwoni” z „wielką piątką” w składzie zajęli czwarte miejsce.

Tytuły mistrzów Polski, medalowe miejsca na podium ogólnopolskich rozgrywek, reprezentowanie naszego kraju w championatach europejskich, czy światowych stały się udziałem pokoleń nie tylko koszykarzy, ale i koszykarek tworzących zespoły od KPW do KKS Lech Poznań. Od ery „Wielkiej piątki KPW”, po „Harlemowców” i „Poznańskie Expressy”.

Nazwiska takich koszykarzy, jak : Patrzykont, Grzechowiak, Kasprzak, Łój, Różycki, Szymura, Młynarczyk, Haglauer, Świerczewski, Pudelewicz, Łopatka, Olejniczak, Durejko, Cegielski, Chojnacki, Kijewski, Jechorek, Bogucki, Torgowski, czy koszykarek: Sommer-Łojowej, Beyer-Gruszczyńskiej, Silskiej, Kapałczyńskiej-Rogi, Ratajczak, Siwek-Haglauerowej, Fromm, Stężyckiej- Stróżynowej, Mnich, Wasielewskiej, czy Barańskiej, Klatt to symbole ogromnych sukcesów trwających długie dekady.

Dzięki nim Poznań był koszykarską potęgą. Szkoda, że zapomnianą. Od lat nie mamy w Poznaniu drużyny gotowej nawiązać do czasów, gdy kibice Kolejorza latem dopingowali piłkarzy, a w zimniejszej porze roku do ostatniego miejsca wypełniali hale, w których grali i wygrywali koszykarze i koszykarki.

Piłka ręczna zaakcentowana koszykową

W Klubie Sportowym KPW w 1935 roku koszykarze na dobre zaznaczyli swą obecność w naszym mieście i kraju. Ci sami sportowy kolejne znaczące wyniki dopisywali sobie wchodząc w skład jedenastoosobowych drużyn piłki ręcznej. Tu natrafimy również na zawodników sekcji piłki nożnej, jak choćby na bramkarski duet TT, czyli Konrad Tomiak –reprezentant Polski – czy Leon Toliński. W 1935 roku nasi zawodnicy wywalczyli tytuł wicemistrzów Polski. Dwa lata później podczas turnieju wyłaniającego mistrza kraju rozgrywanego we Lwowie sięgają po mistrzowski tytuł. Do kadry narodowej powołania otrzymują: Janusz Patrzykont, Florian Grzechowiak, Franciszek Szymura, Michał Hoffmann.

W kolejnej edycji mistrzostw, w 1938 roku na boiskach Cracovii po raz drugi nie ma lepszej drużyny w kraju od KPW. Rok przed wybuchem wojny o sukcesach trudno było marzyć, gdyż szczypiorniści- koszykarze z „Wielkiej piątki KPW” przygotowywali się do mistrzostw Europy rozgrywanych w Kownie.

Dopiero po wojnie, w drugim roku gier, a więc w sezonie 1946 przeprowadzono mistrzostwa kraju. Areną przygotowań do nich, podobnie jak i toczonych różnych spotkań, było na Dębcu piłkarskie boisko zwane Saharą, albo też od nazwiska wybitnego zawodnika sekcji gier sportowych – boiskiem Patrzykonta. Obiecujące wyniki uzyskiwane przez szczypiornistów KKS w meczach towarzyskich z rywalami z kraju i zagranicy dobrze wróżyły startowi Kolejorza w bydgoskim turnieju. Po pokonaniu w finale ŁKS Łódź 8:6, po raz trzeci w historii sekcji sięgamy po mistrzowska koronę. Po kolejnym tytule, tym razem wicemistrzowskim odniesionym w Poznaniu, następuje duży kryzys w pracy z narybkiem spowodowany licznymi kłopotami. Największym był brak bazy sportowej. Piłka ręczna jako sekcja w Kolejorzu kończy żywot w czerwcu 1951 roku.

Na boisku i pod siatką

Sekcja siatkarska na stałe związała się z Dębcem. Tu na placu usytuowanym w zagłębieniu terenu między wejściem na koronę stadionu od strony trybuny z miejscami stojącymi, a Saharą znajdował się placyk usypany, utwardzony z ziemi, piasku, od 1947 roku wzmocniony glinką. W okresie przebudowy obiektu w 1956 roku został wyasfaltowany. Teren mógł pomieścić dwa boiska do koszykówki, siatkówki i jedno treningowe do szczypiorniaka. Zimowe zajęcia siatkarek i siatkarzy odbywały się w hali sportowej należącej do wojska przy ulicy Marcelińskiej.

W 1937 roku nasze zawodniczki sięgnęły po brązowe medale mistrzostw Polski. Dwa lata wcześniej podobny sukces odnotowali panowie. W okresie przedwojennym niesłychanie popularne były pojedynki siatkarek KPW z Wartą Poznań. W siatkówkę także po wojnie, a może przede wszystkim po jej zakończeniu grywają zawodnicy różnych sekcji tworząc w znaczeniu dosłownym rodzinny wymiar personalnych składów drużyn. Tak w kobiecej, jak i męskiej drużynie odnajdziemy kolejno nazwiska: Patrzykontowa-Patrzykont, Łojowa- Łój, Szymura- Szymura itd. Do grona siatkarek warto dodać Krystynę Ceglarek, po mężu, panu Henryku – Czapczyk.

Od 1949 roku wyniki sportowe sekcji kobiecej wykraczają poza Poznań i Wielkopolskę. Walka w finałach mistrzostw Polski stanowi maksimum sportowych możliwości zespołu. Z jego składu do reprezentacji Polski trafia Jadwiga Brześniowska. W styczniu 1962 roku przed walnym sprawozdawczym zebraniem klubu postanowiono zawiesić działalność sekcji.

Kolejowi cykliści

Łączyły ich praca na kolei i zamiłowanie do jazdy rowerem, a także, jak wielokrotnie podkreślali, więzy koleżeńskie. W 1936 roku sekcja kolarska KPW liczyła siedmiu zawodników. Ród Klujów na zawsze wszedł do kronik światowego kolarstwa za sprawą seniora Jana, ojca Lecha, w późniejszym czasie uczestnika Wyścigu Pokoju. Obok Jana Kluja jeszcze Marian Ritter trafili do reprezentacji Polski na międzynarodowy wyścig Berlin- Warszawa. W 1946 roku Jan Kluj sięgnął po tytuł mistrza Polski. U schyłku kariery sportowej, w 1947 roku, Jan Kluj wywalczył tytuł torowego mistrza Poznania, a po zakończeniu przygody ze ściganiem na rowerze został trenerem.

W latach 1955-1960 sekcja kolarska liczyła 27 zawodników. Najlepszym był powołany do reprezentacji Polski Marian Czabański. W 1964 roku inny Lechita Marian Kegel zdobywa indywidualne mistrzostwo Polski. Po trzech kolejnych latach w kadrze Polski znalazł się następny zawodnik KKS Lech Poznań, późniejszy kapitan drużyny narodowej w czterech z pięciu startach w Wyścigu Pokoju, Zenon Czechowski. Tych dwóch cyklistów znalazło się w kadrze narodowej na XIX I.O. w Meksyku, w 1968 roku.

Rok później Lech Kluj, syn Jana, wywalczył tytuł wicemistrza Polski w wyścigu szosowym. Liczne starty i osiągane w nich sukcesy przez zawodników Lecha to wielka zasługa wzorowo pracującej sekcji kolarskiej, na której konto przez lata pracowali: Marian Kopa – jej szef, Jan Kluj, Stanisław Grajek, Jan Żywica, trenerzy: Kazimierz Marchewka, Jerzy Wielowieyski., Janusz Górny, Zbigniew Szymański.

Z nurtem rzeki i na startowym słupku

Przed wojną, z powodu braku krytej pływalni, zawodnicy sekcji pływackiej KPW pierwsze starty odnotowali na rzece Cybinie, której brzegi zostały wzmocnione na długości ponad 50 metrów drewnianymi ściankami. Pływalnia o drewnianej konstrukcji powstała na Łęgach Dębińskich. Popularne były wyścigi wpław z udziałem pływaków KPW organizowane na rzece Warcie.

Powojenne starty odbywały się już w lepszych warunkach, w basenach pozwalających uprawiać tę dyscyplinę na poziomie wyczynowym. W KKS Poznań ruszyło szkolenie. W pierwszym etapie pracy trener Bogdan Górczewski zebrał 20-osobową grupę adeptów. Jego następca Marian Gawroński dochował się mistrza Polski w stylu motylkowym na dystansie 100 metrów. Został nim Jerzy Czyż.

Kiedy na stanowisku trenera sekcji KKS Lech Poznań następuje kolejna zmiana, a stery po Marianie Gawrońskim przejął Andrzej Daszkiewicz, nasi pływacy wypłynęli na szerokie wody. Teresa Zarzeczańska – mistrzyni Polski na dystansach 100 i 200 m stylem klasycznym, młodziutka Ewa Kobielska, kraulista Czesław Szulc, Cezary Śmiglak walnie przyczynili się do zdobycia w 1970 roku pierwszego w historii sekcji tytułu mistrza Polski w klasyfikacji klubowej. Olimpijskie starty Cezarego Śmiglaka, Ewy Kobielskiej pokazały wartość szkoleniowej pracy Andrzeja Daszkiewicza oraz talent jego podopiecznych.

Wierni Lechowi laskarze

Sekcja hokeja na trawie powstała w Kolejarzu Poznań w roku 1950. W pierwszym sezonie startów nasz zespół sięgnął po tytuł wicemistrzów Polski. Jak większość sekcji, tak i laskarze borykali się z brakiem bazy szkoleniowej. Wybitną postacią sekcji był reprezentant Polski, olimpijczyk Tadeusz Adamski. W sezonie 1962/63 Lechici na stałe zadomowili się w I lidze. Bazą treningową i meczową było boisko AZS przy ulicy Pułaskiego.
W kadrze Polski podczas I.O. w Helsinkach znaleźli się i udane występy zaliczali: Tadeusz Adamski, Zdzisław Starzyński, Marian Rogowski. Ponadto na przełomie lat 50 i 60-tych, a także na początku lat 70-tych w kadrze narodowe grali: bramkarz Zdzisław Wojdylak, Kazimierz Kubiak, Jan Śmigielski, Jerzy Mrugas, Jerzy Białecki.

Kiedy Lechici przenieśli się na obiekt przy ulicy Bułgarskiej, aż do początku lat 90-tych dzielnie radzili sobie z trudnościami losu. Brak środków na utrzymanie sekcji, niesłychana ofiarność zawodników, samo przywiązanie do barw klubowych jest co najmniej godne przypomnienia i podkreślenia. Reprezentanci Polski: Leszek Hensler, Karol Podżorski plasowali się w plebiscytach na najlepszych sportowców tego okresu w pierwszej dziesiątce.
Sukcesy odnoszone mimo trudności na trawiastych boiskach oraz parkietach sal w halowej odmianie tej dyscypliny to efekt niesłychanie ofiarnej pracy byłego piłkarza, przez lata kierownika sekcji hokeja Henryka Jopka. W sztabie medycznym do 2000 roku, do kiedy dotrwał hokejowy Lech, zawsze gotów był nieść pomoc zawodnikom lekarz, dziś profesor, pan Marian Krawczyński. Od narodzin Lecha w 1957 przez 43 lata nieprzerwanie z Lechem, w Lechu i dla Lecha!

Strzelectwo

Sekcja powstała przy KPW w 1931 roku. Jej szefem, głównym organizatorem zajęć został Stefan Rosada. Na mistrzostwach świata w 1933 roku po złoty medal sięgnął zawodnik Kolejorza Józef Jaskólski. Miejscem zajęć treningowych, towarzyskich strzelań przygotowawczych do zawodów sportowych była strzelnica mieszcząca się przy ulicy Przemysłowej. Trzykrotną mistrzynią Polski w okresie powojennym była Mistrzyni Sportu Zofia Świerczewska, wielokrotna reprezentantka Polski. Ze względu na brak środków finansowych sekcja przestaje istnieć w 1958 roku.

Łucznictwo

Od 1935 roku w KPW, po przyjęciu do sportowych działań drużyny harcerskiej, przy pionierskiej pracy braci Bernarda i Mariana Twardowskich oraz Zdzisława Kapczyńskiego zaczyna działać sekcja łucznicza. Sekcji trudno było znaleźć własny kąt. Miejsca treningów stanowiły obrzeża boisk piłkarskich na Dębcu, następnie strzelnica przy ulicy Przemysłowej, a jeszcze później stadion przy Drodze Dębińskiej. Po wojnie pierwszym większym sukcesem było uplasowanie się ekipy ZZK w 1949 roku na trzecim miejscu mistrzostw Polski. Na mistrzostwach Polski w roku 1950 zespół sięga po srebrne medale, rok później po mistrzowska koronę. Tytuł indywidualnego mistrza kraju wywalczył Edmund Markiewicz. W 1957 roku już dla KKS Lech Poznań Jerzy Nehring zdobywa tytuł indywidualnego mistrza Polski. Dziesięć lat później sekcja przestaje istnieć i zostaje przeniesiona do działającej do dziś podobnej w poznańskiej Surmie.

Szermierka

Wielką postacią sekcji szermierczej był Ignacy Hoffa. Od 1953 do 1965 roku pod okiem tego wspaniałego sportowca, trenera, nauczyciela, sportowcy Kolejorza odnosili liczne sukcesy. W Liceum im. Karola Marcinkowskiego powstała sekcja zrzeszająca szermierzy. W 1960 roku jej kadra liczyła 17 zawodniczek i 60 zawodników. Do wyróżniających się zawodników należeli: florecistka Julita Aniszczenko, florecista, szablista Stanisław Burkiciak.
Na wielkiego szermierza, reprezentanta Polski we wszystkich kategoriach wiekowych, wyrósł po latach ciężkiej pracy Andrzej Kanikowski. Przez siedem sezonów podopieczni Ignacego Hoffy wzięli udział w blisko stu startach na planszach krajowych. Ideą pracy było wychowanie przyszłej kadry seniorskiej. Po licznych sukcesach w mistrzostwach Polski młodzików, juniorów, młodzieżowców przyszedł czas na start w mistrzostwach seniorskich. Nagła śmierć twórcy pracy od podstaw sekcji sprawiła, że i ona przestała niestety istnieć.

Tenis stołowy

W sali inżynierskiej budynku Dworca Zachodniego w Poznaniu pierwsze kroki stawiali tenisiści stołowi KPW.W 1931 roku wielce oddany klubowi Wojciech Pater założył sekcję, w której rej wiódł wybitny, wszechstronny sportowiec, czterokrotny mistrz okręgu Florian Grzechowiak. Wśród kobiet liderką była Anna Sekulanka. Po wojnie głównie za sprawą oddanych działaczy KKS Józefa Kuski i Marcina Marcinka udaje się znaleźć miejsce do trenowania i rozgrywania spotkań. Głownie jednak ogólnopolskie turnieje przybliżają naszych zawodników do ścisłej czołówki krajowej. Kiedy w 1956 roku sekcja przestaje działać, Józef Kuska oddaje się w wir pracy sekcji piłki nożnej w drużynie prowadzonej przez Edmunda Białasa, Mieczysława Chudziaka.

Gimnastyka

W 1948 roku z inicjatywy Zofii i Walentego Kowalskich, Józefa i Tadeusza Urbaniaków, Czesława Sobczaka, Zygmunta Różaka i Franciszka Wiertelaka powstaje sekcja gimnastyczna. W sali sportowej szkoły podstawowej przy ulicy Młyńskiej, po przenosinach na ulicę Kościelną, a następnie od 1950 roku do szkoły podstawowej przy ulicy Berwińskiego odbywały się treningi zawodniczek i zawodników. Pierwszą reprezentantką kraju była Aniela Czechlewska. Zadebiutowała w meczu przeciwko Węgrom. W 1952 roku wystąpiła w reprezentacji Polski w spotkaniu z Francją. Ryszard Łuszcz wyrósł na prawdziwego mistrza w ćwiczeniach na kółkach. Wielu zawodników ocierało się o kadrę Polski. W 1970 roku sekcja przestała istnieć.

Kajakarstwo

W latach 1930-1931 powstaje kajakarska sekcja KPW Poznań. Jej założycielami byli skupieni wokół lubońskiego Grona Miłośników Sportu jego przedstawiciele: Maksymilian Krawczyński, Stefan i Jan Roszykowie, Stefan Szajek, Wojciech i Jan Trittowie. W wyścigach długodystansowych kajakarze KPW nie mieli sobie równych. Powojenne starty rozpoczęły się od form turystycznych eskapad, aż wreszcie przybrały formę współzawodnictwa regatowego.

W pierwszych powojennych mistrzostwach Polski przeprowadzonych na poznańskim jeziorze Rusałka w osadzie k-1 Stefania Szajkówna sięgnęła po tytuł wicemistrzyni kraju. Po brąz zawodnicy KKS Poznań sięgali w osadzie k-2: Edmund Żygulski i Henryk Roszyk i k-1 ten drugi. Zanim w 1968 roku sekcja kajakowa KKS Lech Poznań przekazana została Warcie, dwunastokrotnie zawodnicy Kolejorza sięgali po krajowe mistrzowskie tytuły wśród seniorów, tyleż samo razy zajmowali drugie lokaty, wielokrotnie triumfowali młodzieżowcy.

Kręglarze

Sekcja powstała w 1951 roku. Wespół z zawodnikami Warty nasi sportowcy korzystali z pomieszczeń zakładów HCP przy dzisiejszej ulicy 28 Czerwca. Kierownikiem sekcji został Adam Jaworski. W sali i na asfalcie po torach toczyły się czarne kule przynosząc Lechitom wiele sukcesów w zawodach o mistrzostwo I ligi, w licznych turniejach krajowych i zagranicznych. Kapitanem sportowym Kolejorza był Bolesław Nawrocki. Kadrę zawodniczą w czasie najlepszych lat startów naszych kręglarzy stanowili: Ryszard Kamiński, Józef Torka, Zygmunt Skrzypczak, Henryk i Zygmunt Olszyński, Andrzej Wojtkowiak, Telesfor Nawrocki, Edward Ludwicki, Maciej Żelazny. W połowie lat 80-tych sekcja zawiesiła działalność, a zawodnicy Lecha pojawiali się podczas turniejów na terenie miasta i kraju.

Boks

W 1932 roku powstała przy KPW sekcja bokserska. Inicjatorem jej utworzenia był Wojciech Pater. Pod okiem byłego pięściarza Edmunda Tomaszewskiego zawodnicy trenowali trzy razy w tygodniu. W 1935 roku z przyczyn finansowych zawieszono sportową działalność. Po wojnie pierwszym trenerem reaktywowanej bokserskiej sekcji był Henryk Gorączniak. Jego następcą został Józef Sulinowski. Obaj mieli udział w wychowaniu przyszłego mistrza Polski i Europy – Janusza Kasperczyka. Podczas mistrzostw Polski w 1950 roku m.in Teodor Gładysiak sięgnął po tytuł wicemistrzowski. Wybitną postacią rozwiązanej w 1956 roku sekcji był Zygmunt Koszyczarek.

Zapasy

Już podczas pierwszych powojennych mistrzostw okręgu wyłaniających przyszłych reprezentantów Polski rozegranych w 1946 roku, zawodnicy KKS Poznań zaledwie niespełna rok po założeniu sekcji wywalczyli wszystkie tytuły mistrzowskie! Na zapaśniczych matach podczas mistrzostw Polski w latach 1946-1951 klasycy sięgali po tytuły mistrzów, wicemistrzów i II wicemistrzów Polski.

Wybitną postacią sekcji był jej współzałożyciel i były zawodnik, reprezentant Polski Franciszek Kauch. Po sukcesach Stanisława Jakubowicza w 1952 roku jego klubowy kolega w wadze półciężkiej Jerzy Krawczyk sięgnął po tytuł mistrza Polski. Świetne wyniki na matach uzyskiwał kolejny zawodnik Kolejorza Edward Mocny. Sześciokrotnie sięgał po wicemistrzowski tytuł w kraju, a w latach 1952-1957 był reprezentantem Polski. Po klasykach przyszedł czas na wolniaków, którzy w 1967 roku wywalczyli prawo w rozgrywkach najwyższej ligi. Po kolejnych dziesięciu latach startów działalność sekcji wygasła.

Szachy

Pierwsze zajęcia sekcji szachowej odbyły się w 1927 roku. Przetrwała obok sekcji piłkarskiej do dzisiaj! Aż trudno w to uwierzyć, a i pewnie nawet w samym dzisiejszym piłkarskim Lechu nie wszyscy o tym wiedzą. Jej założycielami byli Jerzy Kargol i Stefan Zgoła. W 1957 roku zespół Lecha awansował po raz pierwszy w historii działalności sekcji do ekstraklasy. W 1966 roku Bogdan Pietrusiak zdobył tytuł wicemistrza Polski. Rok później tytuł mistrzowski wywalczył inny lechita Zbigniew Doda. Podczas międzynarodowego festiwalu szachowego w Holandii nasz mistrz nie miał sobie równych i uzyskał normę mistrza międzynarodowego!

W 1970 roku zespół KKS Lech Poznań w mistrzostwach Polski w grze błyskawicznej sięgnął po tytuł wicemistrzowski, grając w składzie: Zbigniew Doda, Ryszard Bernard, Ignacy Nowak i Bogdan Pietrusiak. Feliks Majewicz, Bolesław Różański, Stanisław Różański to kolejni wybitni ludzie Lecha. Dzisiejszy szachowy Lech jest na sportowym poziomie pierwszej ligi. Z braku pieniędzy na działalność startuje w rozgrywkach trzecioligowych.

* Artykuł po raz pierwszy opublikowano w Magazyn Kolejorz, oficjalnym czasopiśmie Lecha Poznań. Wszystkie informacje aktualne na dzień publikacji tekstu.