Patryk Olejnik z pierwszym kontraktem

Po raz pierwszy środkowy obrońca dał o sobie znać szerszej publiczności przy okazji prestiżowego turnieju Xiaomi Lech Cup. Miało to miejsce na początku grudnia 2017 roku, kiedy to po dwudniowej rywalizacji drużyna prowadzona przez trenera Łukasza Chęcińskiego sięgnęła po końcowe zwycięstwo w międzynarodowych zmaganiach. Niebiesko-biali pozostawili w pokonanym polu rówieśników reprezentujących takie firmy jak RB Lipsk, Manchester City, Inter Mediolan czy w finale Chelsea FC. Sam Olejnik był kapitanem swojej ekipy i został wybrany najlepszym graczem całych zawodów. Na łamach strony oficjalnej pisaliśmy o nim tak:

Lechita został wybrany na najlepszego gracza rozgrywek. Nic dziwnego, bo przekrój jego atutów jest szeroki. Wśród nich można wymienić choćby efektywny odbiór, nieustępliwość, agresję, ale przy tym elegancję w grze. Olejnikowi nie brakuje także walorów w ofensywie. Potrafi nie tylko w odpowiednim momencie włączyć się do akcji zespołu, ale i zakończyć ją mocnym, celnym uderzeniem. Obserwatorzy turnieju jako główną jego cechę wyszczególniali spokój i odwagę, jakimi jest obdarzony. Nie sposób nie wspomnieć także o czterech trafieniach, jakie zanotował na swoim koncie.

Urodzony w 2006 roku w Lesznie stoper oczywiście wspomina tamten grudniowy weekend w poznańskiej Arenie bardzo miło. I nie chodzi tylko o triumf w starciu z uznanymi firmami. - Na turnieju wspierało nas dużo kibiców, szczególnie na finał pojawili się licznie. Wszyscy nas dopingowali, to było niesamowite uczucie. Wygrana stanowiła dla nas coś wyjątkowego, w końcu stanęliśmy na najwyższym stopniu podium Lech Cup po raz pierwszy w historii klubu. Nagroda dla najlepszego zawodnika także bardzo mnie ucieszyła. Byliśmy świetnie przygotowani przez trenera Chęcińskiego, graliśmy ofensywny futbol, strzelaliśmy dużo goli i od początku turnieju pokazaliśmy, że będziemy liczyli się w walce o medale - opowiada Olejnik.

Początkowe kroki stawiał w Football Academy Leszno od chwili, gdy miał pięć lat, a do Akademii Lecha Poznań trafił po Lech Talents’ Day. - Umiejętności, jakie zdobyłem w moim rodzinnym mieście pozwoliły mi pomyślnie wypaść na naborach do akademii i po dwóch latach przeszedłem bezpośrednio do poznańskiej części akademii. Nie była to łatwa decyzja, gdyż od tamtego czasu dojeżdżałem w sumie przez sześć lat po trzy-cztery razy w tygodniu na treningi do Poznania – mówi zawodnik, który po raz pierwszy pojawił się na Bułgarskiej na trybunach w 2011 roku na meczu Lech – Legia. - Tata zabrał mnie na niego w wieku pięciu lat, siedzieliśmy w pobliżu kibiców gości. Wtedy nie do końca rozumiałem okrzyki stadionowe, pytałem tatę, dlaczego nasi kibice śpiewali różne rzeczy pod adresem Legii - uśmiecha się 15-latek, którego pasją do futbolu zaraził od najmłodszych lat właśnie ojciec. Jak sam zastrzega, dla niego jako wielkopolanina wybór Kolejorza jako ulubionego klubu był sprawą oczywistą od chwili, gdy zainteresował się piłką.

Od blisko dwóch lat Olejnik rozwija się już we Wronkach, dokąd zawitał wraz z mocną grupą kolegów z Poznania. To pomogło też w takim newralgicznym momencie, jakim jest wyprowadzka na stałe z domu rodzinnego. - Odnalazłem się tam dość szybko, nie miałem problemu z aklimatyzacją w nowym otoczeniu. Akademia we Wronkach była moim celem po sześciu latach spędzonych na Bułgarskiej, więc rodzice przygotowywali mnie na opuszczenie rodzinnego domu. Z częścią chłopaków znałem się już z Poznania z drużyn trenerów Amilcara Carvalho i Łukasza Chęcińskiego. Wszyscy dopiero zaczynaliśmy życie we Wronkach, więc razem sobie pomagaliśmy i nawzajem wspieraliśmy – opisuje ten czas lechita.

Już drugi sezon zawodnik należy do drużyny trenerów Marcina Kardeli i Jędrzeja Łągiewki. Trampkarze Kolejorza wygrali swoje rozgrywki jesienne zarówno w minionym sezonie, jak i trwającej kampanii. Teraz walczą o zwycięstwo w grupie B oraz awans do półfinałów mistrzostw Polski, ale Olejnik zdążył już także zebrać premierowe minuty również na boiskach Centralnej Ligi Juniorów do lat 17. - Zadebiutowałem w drużynie juniorów młodszych w rundzie jesiennej przeciwko Pogoni Szczecin. Od czasu do czasu trenuję w tym zespole, jest to okazja do zebrania cennego doświadczenia. Wierzę trenerom i działaczom akademii, że poprowadzą moją ścieżkę w odpowiedni sposób. Najważniejsze to robić stały postęp, a celem dla mnie pozostaje pierwsza drużyna. Chciałbym w niej zadebiutować wtedy, kiedy będę na to gotowy, nie za wszelką cenę jak najszybciej - twardo stąpa po ziemi środkowy defensor i kapitan swojej obecnej ekipy.

Jako swoje najmocniejsze cechy wskazuje on rozumienie gry, ponieważ na boisku często podpowiada kolegom jak powinni oni skorygować swoje ustawienie. Jest także odporny na stres, a w kluczowych momentach stara się brać sprawy w swoje ręce. - Jako zawodnik defensywny nie zdobywam dużo bramek, ale zdarzają mi się one w ważnych momentach, gdy drużynie nie idzie lub wynik nie jest korzystny. Adrenalina zdecydowanie bardziej mnie mobilizuje, niż paraliżuje. Cały czas jednak muszę się rozwijać w każdym aspekcie technicznym i taktycznym. Muszę poprawić grę jeden na jednego, obrońcy Lecha często budują akcje ofensywne i przez to mają mniej okazji do bronienia właśnie w tego typu pojedynkach. Chciałbym też w dalszym ciągu doskonalić grę głową - charakteryzuje swoje atuty oraz kwestie, w których wciąż czuje rezerwy zawodnik.