Historia rywalizacji ze Stalą Mielec

Co ciekawe, pierwszy raz oba kluby spotkały się kiedy niebiesko-biali byli jeszcze Kolejarzem Poznań i też miało to miejsce w ramach krajowego pucharu. W latach 50-tych liga grała system wiosna-jesień, ale Puchar Polski wyglądał tak jak teraz, dlatego w 1953 roku obie drużyny spotkały się w 1/32 finału edycji z roku kolejnego. W tym czasie tercet A-B-C był już tylko wspomnieniem, a w składzie dębieckiego zespołu był obecny już tylko Teodor Anioła, który niestety nie mógł wystąpić w Mielcu. Podopieczni trenera Artura Woźniaka wybrali się pociągiem w daleką podróż, ale ostatecznie przegrali z trzecioligowym zespołem 1:2. Przebieg tego starcia był dosyć nietypowy dla współczesnych kibiców, ponieważ w regulaminowym czasie gry padł bramkowy remis, dwie części dogrywki nie przyniosły rezultatu, a więc sędzia zaordynował kolejną część dogrywki, która miała zakończyć się po strzeleniu gola przez którąś ze stron. Stało się to dopiero w 124. minucie, a wcześniej jedynego gola dla lechitów strzelił Ryszard Wojciechowski, który w tamtym czasie próbował wrócić do gry po poważnej kontuzji. Jak się okazało nie udało mu się to i zawsze już był tylko rezerwowym, a ważną postacią zespołu stał się jego młodszy brat – Florian.

Na pierwsze starcie pierwszoligowe musieliśmy poczekać do 1961 roku. W tamtym sezonie Lech Poznań był beniaminkiem rozgrywek i od początku sezonu zespół trenera Henryka Czapczyka radził sobie bardzo dobrze w meczach domowych i po starciach rozgrywanych na Dębcu lechici zazwyczaj schodzili zwycięscy. Nie inaczej było w spotkaniu ze Stalą Mielec, kiedy wygrali oni 1:0 po golu Łucjana Gojnego. W kolejnych latach oba zespoły spotykały się jeszcze wiele razy i ostatecznie uzbierało się 46 meczów na poziomie pierwszej ligi (23 zwycięstwa Lecha, 10 remisów, 13 zwycięstw Stali Mielec) oraz cztery starcia w II lidze.

Wśród tych wszystkich meczów zdarzały się bardzo różne wyniki. Cofnijmy się na przykład do sezonu 1976/1977, kiedy to Lech fatalnie rozpoczął rozgrywki i w siedmiu meczach dwukrotnie zremisował 0:0, a pięć razy przegrał ze stosunkiem bramek 4:13. Jakby tego było mało w ósmej serii gier do Poznania przyjechała Stal Mielec, która w tamtym czasie była najlepszą drużyną w kraju. W końcu w latach 70-tych nasz najbliższy rywal był dwukrotnie mistrzem Polski (1973 i właśnie 1976), sezon wcześniej zagrał w ćwierćfinale Pucharu UEFA, a kiedy przyjechał do stolicy Wielkopolski był w trakcie dwumeczu w ramach Pucharu Europy z utytułowanym Realem Madryt. Ostatecznie hiszpański zespół okazał się za mocny, ale słabiutki w tym czasie Lech został rozgromiony na stadionie Szyca aż 1:5 i drużyna Grzegorza Laty oraz Henryka Kasperczaka mogła na rewanż do Madrytu jechać w dobrych humorach. Ta dotkliwa porażka była początkiem zmian w kolejowym klubie, ponieważ to właśnie wtedy zdecydowano się na sprowadzenie z Szombierek Bytom młodego szkoleniowca, Jerzego Kopę. To właśnie w tym sezonie Kolejorz musiał do końca bić się o utrzymanie, to właśnie wtedy miał miejsce pamiętny „Cud w Błażejewku” i to właśnie wtedy zaczęła powoli budować się drużyna, która w najbliższym czasie miała zacząć sięgać po pierwsze sukcesy w historii klubu.

Wiele lat musiało minąć, żeby Lech Poznań wziął rewanż za tę srogą porażkę. Oczywiście niebiesko-biali wiele razy wygrywali ze Stalą, ale dopiero w mistrzowskim sezonie 1989/1990 udało się wygrać z mielczanami aż 6:1. W tamtym czasie Kolejorz walczył o tytuł z Zagłębiem Lubin oraz GKS-em Katowice i każdy mecz w końcówce sezonu był bardzo ważny. W zdobyciu pewności siebie na pewno pomogło rozgromienie Stali na własnym stadionie, ale to starcie było również ważne dla jednego z piłkarzy, a konkretnie Andrzeja Juskowiaka. Pochodzący z Gostynia napastnik strzelił w tym meczu aż pięć goli, dzięki czemu wyraźnie przybliżył się do tytułu króla strzelców, który ostatecznie zdobył z osiemnastoma bramkami na koncie.

Po raz ostatni oba zespoły spotkały się w sezonie 1995/1996, kiedy to na inaugurację sezonu zawodnicy trenera Zbigniewa Franiaka przegrali w Mielcu 2:3 (gole Krzysztofa Piskuły i Pawła Wojtali), a w rewanżu rozegranym przy Bułgarskiej niebiesko-biali wygrali 2:0 po bramkach zdobytych przez Mirosława Trzeciaka i Jacka Dembińskiego. To właśnie w tamtych rozgrywkach Stal Mielec spadła z najwyższej klasy rozgrywkowej zajmując przedostatnie miejsce w tabeli i po wielu latach chudych, grze nawet na piątym poziomie ligowym, obecnie walczą o powrót do piłkarskiej elity.

Już w środę niebiesko-biali rozegrają wyjazdowy mecz ze Stalą, a jak do tej pory radził sobie Lech na stadionie w Mielcu? Wiemy już o pucharowej porażce z lat 50-tych, ale w pierwszej oraz w drugiej lidze poznaniacy zagrali tam 25 razy i bilans tych spotkań jest minimalnie na naszą korzyść. Jedenaście razy górą był Kolejorz, dziesięć razy Stal oraz padły cztery remisy. Jak będzie w ćwierćfinale Totolotek Pucharu Polski? Przekonamy się już w środę późnym wieczorem.