Henryk Czapczyk: Powstaniec, Piłkarz, Legenda

Henryk Czapczyk urodził się 27 sierpnia 1922 roku w Poznaniu. W wielu wspomnieniach jego osoby można przeczytać, że piłka nożna stanowiła ważną część jego życia już od najmłodszych lat. Nic więc dziwnego, że mając ich dwanaście rozpoczął treningi w fabrycznym klubie HCP. Rozwój jego kariery został jednak brutalnie zatrzymany przez II wojnę światową. Krótko po jej wybuchu wraz z rodziną został wysiedlony do Ostrowca Świętokrzyskiego. Zejście do konspiracji było naturalnym wyborem wielu chłopaków w jego wieku. Czapczyk początkowo działał w strukturach Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. W 1943 roku uczestniczył w kursie Szkoły Podchorążych przy zgrupowaniu partyzanckim AK. Na miesiąc poprzedzający powstanie został oddelegowany do Komendy Głównej. Pozostał w stolicy.

Wojska sowieckie zbliżały się do Warszawy. Wymusiło to na Polakach modyfikację planu wszczęcia powstania. W przejęciu stolicy i przywitaniu - jako gospodarze - ZSRR widzieli swoją szansę na lepszą pozycję podczas potencjalnych negocjacji. Ponadto lud znad Wisły był już zmęczony uciskiem ze strony zaborcy i choć przez chwilę chciał poczuć się wolny. 1 sierpnia dochodzi do wybuchu zrywu. Podczas walk, które trwały 63 dni, Czapczyk noszący pseudonim "Mirski" był członkiem kilku oddziałów, a jednemu z nich dowodził. Działał głównie w obrębie Śródmieścia i brał udział m.in. w ataku na Komendę Policji przy Krakowskim Przedmieściu. Został trzykrotnie ranny. Za swoje zasługi wielokrotnie odznaczany.

Po kapitulacji Warszawy, opuszczał ją jako jeden z ostatnich oficerów. Trafił do niewoli niemieckiej, gdzie kilkukrotnie przenoszono go pomiędzy największymi obozami jenieckimi. Uwolniony został dopiero przez Brytyjczyków, 6 maja 1945 roku. Po zakończeniu wojny Czapczyk rozpoczął studia ekonomiczne w Antwerpii, lecz rok później zdecydował się na powrót do Polski. Został piłkarzem poznańskiej Warty, z którą jako kapitan, świętował mistrzostwo oraz wicemistrzostwo kraju. Jego przejście do Lecha odbiło się szerokim echem wśród poznaniaków. Były to bowiem czasy, w których transfery pomiędzy ligowymi rywalami były niezwykle rzadkie. Działalność podczas konfliktu zbrojnego wielokrotnie przysparzała mu problemów. "Ciapa" był aresztowany i poddawany represjom. Jego kartą przetargową była jednak gra.

W niebiesko-białych barwach grał do końca swojej kariery, spędzając tutaj cztery lata. Na najwyższym szczeblu ligowym wystąpił w 77 meczach, zdobywając 14 bramek. Był członkiem legendarnego tercetu A-B-C. Nie uchodził za głównego snajpera zespołu, jednak kreował liczne sytuacje kolegom. "Ciapę" uważano za najlepiej wyszkolonego technicznie z przywołanej trójki graczy. Choć jego piłkarska przygoda była niezwykle krótka, zdołał zapisać się na kartach historii wielkopolskiego futbolu. Po zawieszeniu butów na kołek, wiele lat spędził na ławce trenerskiej. W nowej roli dwukrotnie stawał za sterami Kolejorza, z którym w 1960 roku awansował do I ligi.

Czapczyk zmarł 30 sierpnia 2010 roku. Trzy lata wcześniej został awansowany do stopnia podpułkownika. Złotymi głoskami zapisał się w historii poznańskich klubów oraz Polski. CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM!